فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

ساقی به نور باده برافروز جام ما
مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم
ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان
کاید به جلوه سرو صنوبر خرام ما

ای باد اگر به گلشن احباب بگذری
زنهار عرضه ده بر جانان پیام ما

گو نام ما ز یاد به عمدا چه می‌بری
خود آید آن که یاد نیاری ز نام ما

مستی به چشم شاهد دلبند ما خوش است
زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما

ترسم که صرفه‌ای نبرد روز بازخواست
نان حلال شیخ ز آب حرام ما

حافظ ز دیده دانه اشکی همی‌فشان
باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

دریای اخضر فلک و کشتی هلال
هستند غرق نعمت حاجی قوام ما

شرح لغت: معنی لغتی برای این غزل وجود ندارد.

تفسیر عرفانی:‌

۱- به آرزویت حتما می‌رسی و موفقیت در چند قدمی شما می‌باشد.

۲- کار‌ها بر وفق مراد شما انجام می‌گیرد و جای هیچگونه نگرانی نیست. از چیز‌هایی که بی خبر بودی، آگاه می‌شوی و در زندگی موفق و دارای مقام و مرتبه مادی و معنوی می‌شوی. به یاد مادر و پدر و دوستان خوب خود باش.

۳- شما به کسی یا چیزی عشق می‌ورزی و در عالم خیال و رویا با او راز و نیاز میکنی ولی متاسفانه او از این علاقه اطلاع ندارد. خوبست به گونه‌ای او را متوجه سازی تا او نیز از عکس العمل قلبی تو آگاه شود.

تعبیر غزل:

به زودی به مراد و مطلب خود خواهی رسید و جهان به کامت خواهد شد. از یک دوست پیامی دریافت خواهی کرد که شادمانت می‌کند. به خاطر عشق و صداقتی که در دل داری بلند آوازه می‌شوی. نگران آینده نباش و قدم از راه راست بیرون نگذار تا از نعمت‌های بی پایان خداوندی بهره‌مند شوی.

• نویسنده : یزدفردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا